اهمیت بهاربند تازه زا چقدر است؟ آیا حتما باید در گله باشد؟ جیره مهمتر است یا خود بهاربند؟ با توجه به این سوالات باید بررسی شود که آیا نیاز است یک گروه گاو تازه‌زا در گله داشته باشیم؟ یا خیر.

استفاده از یک بهاربند برای گاوهای تازه‌زا روز به روز در حال افزایش است، به ویژه در گله‌هایی که در حال گسترش و ساختن تاسیسات جدید هستند. یک بهاربند تازه‌زا امکان نگهداری جداگانه گاوهای تازه زا و بررسی و معاینه دقیق تر آن ها را فراهم می آورد، و نیز تنش‌های محیطی را حداقل کرده و امکان خورانیدن یک جیره خاص برای این دسته از گاوها را فراهم می کند.

طول زمان بهینه ماندن دادم در این بهاربند مشخص نیست ولی به احتمال زیاد برای هر گله‌ای خاص و مخصوص آن گله خواهد بود و هر گاوی تفاوت‌های زیادی در سرعت افزایش ماده خشک مصرفی و تولید شیر نشان خواهد داد. یک بررسی غیر رسمی از گله‌های شیری نشان داد که گاوهای تازه زا در گروه تازه‌زا ممکن است از 10 تا 42 روز باقی بمانند و دامنه میانگین آن از 14 تا 21 روز بود. گاوهای تازه‌زایی که به صورت موفقیت آمیزی دوره انتقال را رد می‌کنند نوعاً آمادگی این را دارند که 10 تا 14 روز پس از زایش به جیره‌های پر کربوهیدراتی متداول در گاوهای پرتولید انتقال داده شوند.

ماندن بیشتر در این گروه می‌تواند ماده خشک مصرفی را به دلیل پرشدگی دستگاه گوارش و افزایش خطر مشکلات سلامتی مثل کتوز اولیه کاهش دهد. مثالی از این رویداد در انستیتو ماینر نیویورک رخ داده است. در این گله بخش اعظم علوفه جیره، ذرت سیلو شده، قابلیت هضمی کمتر از مقدار پیش بینی شده داشته است (بر اساس گزارشات اولیه حاصل از آزمایشگاه). گاوها خوراک مصرفی را به سرعت تا 10 -14 روز پس از زایش افزایش دادند تا زمانی که ماده خشک مصرفی به سطح ثابتی رسید در حالی که شیر به صورت تصاعدی افزایش پیدا کرد. گاوها تا حد ممکن به صورت درصدی از وزن بدنشان  علوفه مصرف می کردند. غلظت بتاهیدروکسی بوتیریک اسید (BHBA) درست زمانی که می بایست کاهش یابد شروع به افزایش کرد که نتیجتاً تعدادی از گاوها کتوز تحت بالینی و حتی برخی کتوز بالینی را تجربه کردند. در روز 22 پس از زایش، گاوها به گروهی که جیره آن ها از قابلیت هضم بالاتری برخوردار بود منتقل شدند که اجازه تولید بیشتر را به آنها می داد و در ضمن کتوز اولیه هم برطرف شد.

داشتن یک گروه تازه زا و مدیریت آن می تواند به شدت رفتار گاوهای تازه زا را تحت تاثیر قرار دهد. یک گروه گاو تازه زا نوعاً تعداد کمتری از گاوهای مشابه را در خود جای می دهد و نه سایر گاوهای شیرده گله را که موجب کاهش فعالیت اجتماعی می شود و احتمالا منجر به تنش اجتماعی کمتر و استراحت بیشتر می شود. این فرضیه در مطالعات اروپایی تایید شده است؛ وارد کردن گاوهای تازه زا به گروه های کوچک گاو تازه زا در مقایسه با گروه های گاوهای شیرده دارای یک استال به ازای هر گاو، موجب کاهش رفتارهای تهاجمی و غیر تهاجمی ظرف 3 ساعت اول پس از مخلوط کردن دام ها شده است.

درمطالعه ای در انگلستان، وارد کردن تلیسه های تازه زا در گروه های دو تایی به جای انفرادی به گروه هایی که گاوهای بالغ در آن حضور داشتند موجب بهبود رفتار خوابیدن در تلیسه ها گردید. در یک مطالعه دانمارکی نگهداری دام های تازه زا به مدت یک ماه در یک گروه جداگانه که یک یا بیشتر از یک استال به ازای هر گاو داشت منجر به بهبود تولید شیر و سلامت دام در گاوهای شکم یک و نه چند شکم گردید. جالب اینجا بود که جیره گاوهای تازه زا با بقیه گاوهای شیری فرقی نداشت و این اهمیت جداسازی گاوهای تازه زا از بقیه گله را نمایان تر می سازد.

فضای آخور گروه تازه زا باید فراتر از ظرفیت بهاربند باشد و حداقل 76 سانتی متر به ازای هر راس به ازای هر گاو فراهم نماید. در یک مطالعه در کانادا مشخص شد که فضای آخور ناکافی تعداد جابجایی های شیردان و سرعت خوراک خوردن را پیش و پس از زایش افزایش داد.

بر اساس مشاهدات مزرعه ای و تحقیقات اندک، گاوهای تازه زا باید در گروه های کوچک و جداگانه نگهداری شوند تا تنش های محیطی حداقل شود، آسایش دام به حد ایده آل تامین شود و پر خوری و سایر رفتارهای نامطلوب تغذیه ای حداقل شود و از مشکلات سلامتی جلوگیری نماید.